Fragment uit de sterke analyse van hoofdredacteur Karl van den Broeck, apache.be

"De meest radicale poging om de toeschouwer bewust te maken van de genocide in Gaza en de complexiteit van de Israëlisch-Palestijnse kwestie was ongetwijfeld Perzen. Triomf van Empathie van Chokri Ben Chikha, Action Zoo Humain & NTGent. Ben Chikha grijpt terug naar het oudste theaterstuk in de westerse theaterliteratuur: De Perzen van Aeschylus uit 472 voor Christus. Daarin wordt de slag om Salamis verteld vanuit het perspectief van de verliezers: de Perzen. Dat is opvallend, want Aeschylus vocht zelf mee met de Atheners die de Perzen versloegen. Is er hier sprake van ‘empathie’ of is het stuk een bevestiging van de superioriteit van de Grieken?

We volgen een groep toneelstudenten aan het Vlaams Toneel Gent in een volledig door nationalistische autocraten gedomineerde samenleving in 2031. De docente is rechts en 
pro-Israëlisch, maar de acteurs zijn een gemengde groep waar ook Palestijnen deel van uitmaken. Ben Chikha documenteerde zich voor het stuk door naar de bezette Palestijnse gebieden te reizen, onder meer naar de festivalweide waar later Hamas toesloeg op 7 oktober 2023. Tijdens de voorstelling zijn documentaire fragmenten te zien.

Kunnen we empathie hebben voor zowel het Israëlische als het Palestijnse standpunt? Of wordt empathie een “excuus om zo lang mogelijk weg te kijken van de werkelijke problemen”?

Ben Chikha documenteerde zich voor het stuk door naar de bezette Palestijnse gebieden te reizen, onder meer naar de festivalweide waar later Hamas toesloeg op 7 oktober 2023. Tijdens de voorstelling zijn documentaire fragmenten te zien. De dansers krijgen ingepeperd dat de Holocaust een rechtvaardiging is voor het geweld tegen de Palestijnen. Tijdens een spel worden op de achtergrond beelden van het verwoeste Gaza getoond en het wordt erg pijnlijk wanneer de bewoners van de bezette gebieden beseffen dat onder hun 
huizen de ruïnes van de huizen van verjaagde Palestijnen verborgen liggen. De voorstelling roept vragen op. Kunnen we empathie hebben voor zowel het Israëlische als het Palestijnse standpunt? Of wordt empathie een “excuus om zo lang mogelijk weg te kijken van de werkelijke problemen”? Voer voor pittige discussies achteraf.